فایل صوتی خاطرات جناب آقای عباس حق شناس  در دو قسمت تقدیم عزیزان می شود. 
امیدوار هستیم که از شنیدن این خاطرات لذت ببرید.
عزیزان به این علت که این خاطرات از نوار کاست قدیمی تبدیل به فایل دیجیتالی شده کمی کیفیت آن پایین است. 
در هر صورت شنیدن این خاطرات خالی از لطف نیست.

خاطرات جناب عباس حق شناس ​(​قسمت اول)

راجع به درس دادن آقا غلامرضا بفرمایید.
الگوی درسی متناسب آنچه خودش بود. در زمان فتحعلی شاه از ایران رفت. به دهات رفت و در دهات کشته شدند. چند تا تیر به او زدند و کشته شد. پسرش یاه سلطان یکی از مقتدرترین مردان آن دوره بود که به مشاالله خان کاشی ایراد می‌گرفت و همیشه هفت یا هشت نفر سوار داشت. او هم مُرد و خودش هم مُرد و اوضاع بهم خورد و چیزی از او هم نمی‌دانستند. خودش یاه سلطان املاکش را به امین سلطان بختیاری فروخت و پولش را گرفت.

• یعنی هیچی به آقا غلامرضا نرسید؟
• عمو جان عمو غلامعلی جاسبی چه کسی بود؟
• راجع به میرزا غلامرضا هرچه می‌دانید بگویید؟

نه هیچی.غلامعلی جاسبی پسر مشدی حسنعلی بود که نسبت قوم و خویشی نزدیکی داشتند، هم آبادی بودند. آنها جاسبی بودند اینها بهائی بودند. این پسر مشدی حسنعلی بود و اینجا در خانه ابن ابهر خدمت می‌کرد. نوکر شخصی خانه ابن ابهر و حاجی آخوند بود. حاجی آخوند شهمیرزادی اسمش را یادم نمی‌آید. ابن ابهر داماد حاجی آخوند شهمیرزادی بود.در زمان نایب حسینی‌ها، نایب حسینی‌ها با هفت یا هشت نفر سوار خانه ما آمدند، عکس سلطان‌الشهدا و محبوب‌الشهدا که قاب گرفته بودیم، سوزاندند و غلامرضا را کتک زدند. کتاب‌هایی که پیشش بود، کتابهای اقدس و ایقان و فرائد و یکی دو جلد کتاب بود که آدم از طهران آورده بود چندین متن نوشته بودند از توقیعات حضرت اعلی بود، هفت هشت جلد کتاب‌هایی که الآن ارزشش خیلی بیشتر بود. کتابها را خانه شیخ حسینعلی بردند و گفتند که خانه یک بابی رفتند و اینها کتابهای اوست. دستور داد تا کتابها را به آنها برگردانید و 50 تومان از او بگیرید. شخصی به نام پیام قاسم بود که در کاشان بود و با پدر من آشنا بود و رفتند او را دیدند. وقتی مادربزرگ من رفت او را دید او گفت که من 50 تومان را می‌دهم ولی آنها هم پول را می‌گیرند و هم کتابها را. آنها پدر من را به منزل خانه ماشالله خان بردند و گفتند او را داخل اطاق ببرید و انگار می‌خواستند او را بکشند. به او گفتند که اگر اینجا بمانی فردا تو را می‌کشند و تیرباران می کنند. تو هر جور می‌توانی از اینجا فرار کن و من به تو کمک می‌کنم. او شب بلند شد و از دیوار باغ شیخ حسینعلی بالا رفت و به کوه رفت و آنجا ماند تا زمانی که شیپور زدند و آنها رفتند.
هرچه بود آنها از خانه ما بردند حتی لنگ حمام. من خیلی بچه بودم و مادر و مادربزرگم و خواهرم نان می‌پختند و بالای خانه رفتند که مکان زیارت بود و آنجا ماندند تا فردا که پیش از ظهر آنها آمدند و دیدند همه چیز را که در خانه بود بردند. ما بچه بودیم و خانه خاله رفته بودیم و من خیلی کوچک بودم که قدرت‌الله را کول کرده بودم و شب خوابیده بودم بدون لحاف و تشکی و صبح که برگشتیم دیدیم هیچی در خانه نیست و مادرم شیون و زاری میکرد که بچه هایم از گشنگی می‌میرند و من فکر می‌کردم که وسایلی که بردند مربوط به سیر کردن شکم ما نیست و گندم نبود و این از فکرهای بچه‌گانه من بود. آنها حتی لنگ حمام را برده بودند و پدرم دو روز بعد که می‌خواست به حمام برود فرستادند منزل دایی نصیر که برادر نجار بود، یک لنگ گرفتند آمدند. حتی آنها یک سماور حلبی که در آن زمان دو هزار تومان بود بردند. ما خیلی در طفولیت سختی کشیدیم.

• از پدرت چه خاطراتی داری؟
• کار این شرکت چه بود؟
• آقا غلامرضا پدرش هم بهایی شده بود؟
• هیچ کدام این را نمی‌دانستیم. عمو جان مادربزرگ ما خودش بهایی شد؟
• مادر شما بهائی بود؟
• ولی چرا می‌خواستند بعد مدتی طلاق بگیرند؟
• آنها می گفتند اصلاً طلاق نمی‌خواهد و همینطوری باید خانه را ترک کند و دوباره ازدواج کند.
• آنها چند تا بچه داشتند؟
• که اینقدر زیاد شدند و دنیا را گرفتند.
• عموجان دیگه از آن ایام یادتان نمی‌آید؟ آقا غلامرضا وقتی زندان بودند و مادربزرگ شما به دیدنشان می‌رفتند چه خاطره‌ای دارید؟

پدرم رعیتی می‌کرد و مباشر اصول مادیات شده بود و شرکتی با 9 نفر به نام اداره تشکیل دادند و سرمایه گذاشتند و دایی نصیر متصدی آن بود و وقتی فوت کرد، میرزا فتح‌الله متصدی آن شرکت شد و او هم بعد مدتی فوت کرد و پدرم شرکت را خرید.عطاری ، قند، چایی و در کل واردات انجام می‌داد. یواش یواش ما بزرگتر شدیم و به قم و کاشان می‌رفتیم. خیلی این نایینی‌ها ما را اذیت کرده بودند و هیچی برای ما نگذاشته بودند حتی یک الاغ را برده بودند. بعد یک سال پدر جد ما فوت کرد. خدیجه خواهر کوچک بود.آره تصدیق کردند به همراه زنش و بهش چوب زدند. بعد از چهار روز که آمدند مریض شدند. نایب حسین که نیابت آن حدود را داشت این کار را انجام داد.نه. پدر بزرگ ما که تصدیق کرد و بهائی شد برای او هم صحبت کرد که قائم ظاهر شده و مادربزرگ تعریف می‌کرد که از این حرفها می‌لرزید و وقتی به حرفها اطمینان بدست آورد، دیگه آن لرزش تمام شد.بله بهائی بود. پدرش بهائی بود.برادرهای مادرم می‌خواستند او را ببرند. خیلی مغرض بودند و به هر صدمه‌ای هم بود انجام دادند و برادرهایش به نام عبدالوهاب و محمدرضا خیلی ضدیت کردند و محمدتقی برادر کوچک تصدیق کرد و ایمان آورد که پدر سیف‌الله، ذبیح‌الله و امرالله مهاجر بود. دائی پدر من بود.و می‌گفت اگر من شوهر بکنم میروم قبرستان.دو تا بچه. یک دختر به نام بدیعه و یک پسر آقا رضا.پدر بزرگ ما در تمام عمرش یا زندان بودند یا کتک می‌خوردند و باید نسلش از بین برود. او یک دختر و پسر داشت و حالا فرزندانش در تمام اروپا و آمریکا هستند. منوچهر و شهین در آفریقا هستند. در ژاپن و چین هم هستند. من حساب کردم نزدیک 50 نفر یا بیشتر در استرالیا هستند. یکی از پسرهای آقا رضا در آفریقا و یکی از پسرها و دخترهای آقا رضا در استرالیا هستند.مادربزرگم می‌گفت روزی 5 سیر از نداف (نداف یعنی حلاج) می‌گرفتم و می‌بردم و از صبح تا عصر می‌رشتم و عصر می‌بردم می‌دادم تا مزد این رشتن را به من می‌دادند و 5 سیر پنبه دوباره می‌گرفتم. هر روز به من یک عباسی می‌دادند. من دو تا بچه داشتم و ماهی سی شاهی هم باید کرایه خانه می‌دادم. در همان موقع نایب‌السلطنه یک مشت شاهی در دست مادربزرگم گذاشت و 17 تا 5 شاهی بود و دو ماه کرایه عقب افتاده اطاق را داد.
مادربزرگم می‌گفت همه روز نهار درست می‌کرد و محمدعلی آن را می‌برد به در زندان و ظروف دیروز را می‌گرفت و تمام روزها پیرهن و زیرشلوار را برای من می‌فرستاد و من آنها را در آب جوش می‌شستم و آنها پر از شپش بود. هر روزی که نهار را می‌برد و لباسها را به او می‌دادند و من می‌شستم و زیر آب پر از شپش بود.

• عمو جان شما گفته بودید که احبا کاشان توسط غلامرضا جاسبی مؤمن شدند؟
• آرام چطور؟
• عمو جان یک مناجات برای ما می‌خوانید؟ مناجات لقا را بخوانید.

نه من همه احبای کاشان را نگفتم بلکه احبای اطراف کاشان مانند مشگون، چادگان و نوش آباد توسط آغلامرضا تصدیق کردند.آرام نه. نوش‌آباد و مشگون احبای قدیمی داشتند.إِلهی إِلهی انّی أَبْسُطُ اِليکَ أَکُفَّ التَّضَرُّعِ وَ التَّبَتُّلِ و الابتهال و أُعَفِّرُ  وَجْهی بتُرابِ عَتَبَةٍ تَقَدَّسَتْ عَنْ إِدْراکِ أَهْلِ الحَقايِقِ و النُّعوتِ مِنْ أُوْلِی الأَلْبابِ أَنْ تَنْظُرَ الی عبدِکَ اَلْخاضِعِ الْخاشِعِ بِبابِ أَحديّتک بِلَحَظاتِ أَعْيُنِ رَحْمانِيَّتِکَ وَ تُغَمِّرَهُ فی بِحارِ رَحْمَةِ صَمَدانيّتکَ  أَيْ رَبِّ إِنَّهُ عَبدُکَ البائِسُ الفَقِيْرُ وَ رَقِيْقُکَ السّائِلُ المُتَضَرِّعُ الأَسِيْرُ  مُبْتَهِلٌ اِلَيْکَ مُتَوَکِّلٌ عَليکَ و مُتَضَرِّعٌ بَيْنَ يَديْکَ يُنادِيْکَ و يُناجِيْکَ وَ يَقُولُ رَبِّ أَيِّدْنِی علی خِدمةِ أَحِبّائِکَ و قَوِّنی عَلی عُبُوْدِيَّةِ  حَضْرَةِ أَحَدِيَّتِکَ و نَوِّر جَبِيْنِی بِأَنْوارِ التَّعَبُّدِ فِی ساحَةِ قُدسِکَ و التَّبَتُّلِ اِلی مَلَکُوتِ عَظَمَتِکَ وَ حَقِّقْنِی بالفَناءِ فی فِناءِ بابِ أُلُوهِيَّتِکَ و أَعِنِّی عَلَی المُواظَبَةِ عَلَی الإِنْعِدام فی رَحْبَةِ رُبُوْبِيَّتِکَ.  أَی رَبِّ  أَسْقِنِی کَأْسَ الفَناءِ و أَلْبِسْنِی ثَوْبَ الفَناءِ و أَغْرِقْنِی فِی بَحْرِ الفَناءِ وَ اْجْعَلْنِی غُباراً فِی مَمَرِّ الْأَحِبّاءِ وَ اجْعَلْنِی فِداءً لِلأَرْضِ الَّتی وَطِئَتْها أَقْدامُ الْأَصْفِياء فی سَبِيْلِکَ  يا رَبَّ الْعِزَّةِ وَ العُلی إِنَّکَ أَنْتَ الکَريمُ  الرَّحيمُ المُتَعال. هذا ما يُناديکَ بِه ذلِکَ العَبْدُ فی البُکُوْرِ و الآصالِ  أَی رَبِّ حَقِّقْ آمالَهُ وَ نَوِّرْ أَسْرارَهُ وَ اشْرَحْ صَدْرَهُ و أَوْقِدْ مِصْباحَهُ فی خِدْمَةِ  أَمْرِکَ و عِبادِکَ إِنَّکَ أَنْتَ الکَريمُ الرَّحيمُ الوهّابُ و إِنَّکَ أَنْتَ العَزِيْزُ الرَّؤُفُ الرَّحمنُ .     ع ع

• عمو جان برای اینکه در نوار مشخص شود، شما اسم و فامیل و سن خودتان را بگوید تا در نوار برای آیندگان ضبط شود. امروز 29 اردیبهشت 1367 است. چند سالتان هست؟
• اسم و فامیل؟
• خیلی ممنون. این نوار در حضور زن عموی عزیز … خاطرات عموی عزیزمان …. ضبط شد.

من 87 سالم است .اینجانب عباس روحانی حق‌شناس، متولد 7 دی1280 هجری شمسی. پسر بزرگ محمدعلی، و محمدعلی فرزند مرحوم غلامرضا جاسبی. 

خاطرات جناب عباس 

حق‌شناس – قسمت دوم

عمو جان با عرض معذرت یک قسمت از صحبت‌ها ضبط نشد. لطفاً دوباره در مورد غلامرضا جاسبی و ملا جعفر جاسبی و طریقه ایمانشان آنچه که به یادتان می‌آید برای ما بگویید.

• در ابتدای امر اینطوری که گفته می‌شد چهار نفر از چاوشهای حضرت بودند. در بین عوام به چاوشهای حضرت معروف بودند و بعضی‌ها می‌گفتند که ملاحسین هم در بین آنها بوده است. عده‌ای هم در کروگان که ملاجعفر بوده مؤمن می‌شوند و بعد همه ایمان می‌آورند. آن روزها مصادف با ایام محرم بود و زمان عزاداری بود. ملاجعفر به منبر می‌رود و بعد از مقدماتی بیان می‌دارد که امروز روز گریه نیست و امروز روز شادی است چون قائم موعودی که هزار سال است انتظارش را می‌کشیدید ظاهر شده و باید بروید و ببینید چه می‌گوید. از گفته او عده‌ای غش می‌کنند و اوضاع بدی می‌شود و او از منبر پایین می‌آید و به خانه می‌رود و آنجا مخفی می‌شود و هرچه دنبالش می‌گردند او را پیدا نمی‌کنند و او شبانه به کاشان می‌رود. آنجا با حوزه علمیه مربوط بوده است و علما او را دعوت می‌کنند تا اطلاعاتی بدهد. ملافخرالدین مجتهد آن محل بوده می‌گوید تمام حرفهایت به جا ولی اگر راست میگویی قائم ظاهر شده تو باید دستت را در این منقل آتش بکن ولی دستت نسوزد. او جواب می‌دهد آتش خاصیتش سوزاندگی است ولی اگر شما می‌گوید که این کار را بکنم من به محبت آن آقای خودم دستم را در آتش می‌کنم. دستش را در آتش می‌کند و خونابه‌ای از دستش راه می‌افتد و آن ملا فخرالدین دلش می‌سوزد و می‌گوید دستت را در بیاور و او دستش را در می‌آورد و دستش را می‌بندد. بعد حکم می‌کنند که او را بگیرند و حکم می‌کنند در دروازه‌ها که اگر کسی شبانه خواست از کاشان خارج شود و دستش سوخته است او را بگیرید. چند روزی می‌بیند که اینجا جای ماندن نیست.
  یک بار سحر تصمیم می‌گیرد از کاشان خارج شود و وقتی می‌خواهد از دروازه خارج شود او را نگه می‌دارند و وقتی دستهای او را می‌بینند او را می‌گیرند و او را به تهران می‌فرستند و هیچ‌کس نمی‌داند شهادتش چگونه اتفاق افتاده است.
  آقای آواره که کاتب کتاب کواکب الدریه
• کواکب الدریه می‌نویسد که در طهران وقتی او را بردند با شمشیر او را قطعه قطعه کردند. به‌طوری‌که من شنیدم و خودم ندیدم که حضرت عبدالبهاء فرمودند که او را در چاه انداختند و شهید کردند.
• عمو جان ملاجعفر جاسبی چه کسی است؟
• ملا جعفر جاسبی شوهر خواهر ملا غلامرضا بوده است که اسمش خدیجه بوده است. شبهای جمعه برای زیارت، خانم‌ها به بالا برای زیارت می‌رفتند و خدیجه برایشان روضه میخوانده است. خدیجه شخصی عالم و فاضلی بوده است. غلامرضا پنج خواهر داشت. یکی از خواهرها زن ملاجعفر بوده است یکی دیگر زن سید حسین که پدر جد آقا کمال، یکی از دایی‌های مینا بوده است. یکی دیگر هم زن عمو سید حسین که مسلمان بوده است که می‌گویند مرد خوبی بوده است و مؤمن بوده و بهائی بوده ولی مجبور بوده که پیش مسلمان‌ها، مسلمان باشد ولی پیش بهایی‌ها بهایی بوده است.
• عمو جان شما فرموده‌اید که ملا جعفر الواحی هم داشته‌اند که وقتی می‌خواستند از جاسب فرار کنند آنها را مخفی می‌کنند درسته؟
• نه این الواح برای غلامرضا بوده است. آنها را در یک بسته بسته‌اند و زمان انقلاب به خانه محمدتقی برادرزن آغلامرضا قائم کردند. شخصی به نام فرج‌الله پسر برادر نن جان این را دیده است و مأمورین که آمدند به آنها جای آن بسته‌ها را نشان داده و آنها نوشته‌جات حضرت اعلی را برده‌اند و آن بسته‌ها را نزد حاج سید جواد قمی که مجتهد بوده و هم حاجب دربان زیارت حضرت معصومه بوده است، می‌برند. او آنها را می‌خوانند و می‌گوید الله‌اکبر چطور به آنها کافر می‌گویند. چطور به سید علی‌محمد کافر میگویند در تمام مناجات‌ها بسم‌الله رحمن رحیم و هوالله تعالی و اقرار به وحدانیت خدا می‌دهد. حکم قتل پدربزرگ ما را این حاج سید جواد قمی دو بار صادر کرده است. و فامیلی دربانی داشتند.
• عمو جان ملا محمدتقی چه نسبتی با ذبیح‌الله دارد؟
• ملا محمدتقی پدر ذبیح‌الله بوده است و دائی پدربزرگ ، دائی آقابزرگ بوده است.
• سنش وقتی مؤمن می‌شود چند بوده است؟
• من شنیده‌ام که در سن 13 سالگی وقتی طلبه بوده است، حضرت باب اظهار امر کردند او هم مؤمن می‌شوند و بعد او را دستگیر شده و به قم برده می‌شود و توقیعاتی از حضرت اعلی داشته که همه را می‌برند. وقتی به قم می‌برند او را زندانی می‌کنند که در زمان اعتزادالدوله بود. خودش تعریف می‌کرد که زنجیری که بر گردن ما بود 18 من وزنش بود. 8 نفر این زنجیر به گردنشان بود و وقتی خسته می‌شدیم سرمان را روی زمین می‌گذاشتیم، یک دو شاخی داده بودند که زیر زنجیر می‌گذاشتیم و استراحت می‌کردیم. شبها کسانی که با او هم زنجیر بودند، نماز می‌خواندند و لوح ناقوس را می‌خواندند. یا هو یا من هو هو یا من لیس احد الا هو . همه باهم این دعا را با صدای بلند می‌خواندند. یک شب خبر می‌رسد که اعتزادالدوله اعتراض می‌کند که چه خبر است این صدای چیست؟ می‌گویند این غلامرضا جاسبی است و بابی است و با همبندانش دعا می‌خواند. و او دستور می‌دهد که مزاحمش نشوید. یک وقت اعتزادالدوله دل درد بدی می‌گیرد که به مرگ نزدیک می‌شود و میگویند که اگر غلامرضا جاسبی دعا بخواند او خوب شود. و از او می‌خواهند دعا بخواند و او دعا می‌خواند و اعتزادالدوله خوب می‌شود. او دستور می‌دهد که 24 نفر هم زندانی با خود غلامرضا می‌شدند 25 نفر چلوکباب می‌دهد. هم زندانی‌های او همه دزد و جانی بودند و به غلامرضا کافر می‌گفتند. یک روزی شایع می‌شود که می‌خواهند غلامرضا را بکشند.
• شما گفتید که حضرت بهاءالله هم ماهیانه مقرری برای او مشخص کرده بوده‌اند.
• بله حضرت بهاءالله وقتی می‌فهمند او زندانی است ماهیانه مقداری پول دم زندان به غلامرضا می‌دادند. یک نفر شیشه‌بر بود اهل نجف‌آباد اصفهان بود. آن زمان که ما تازه از جاسب آمده بودیم او خیلی پیر شده بود و در گلستان مانده بود که وقتی می‌میرد دیگر مزاحمت نعش‌کشی نداشته باشد. وقتی محسن اساسی ماشین داشتند و ما هم بقالی داشتیم و سال اولی بود که من آمده بودم، به گلستان جاوید امیرآباد شیراز رفتیم. صحبت کردیم و یک جعبه سیگار به او دادند و از هر کسی سؤال می‌کرد تا آشنا شود و وقتی به من رسید و من گفتم جاسبی هستم. او پرسید شما غلامرضا جاسبی را می‌شناختی؟ و من گفتم اتفاقاً من نوه غلامرضا جاسبی هستم. او گفت نمی‌دانی که او چه کسی بود. و من به امر حضرت بهاءالله مقرری ماهی یک بار به او در قم می‌دادم و برمی‌گشتم. آن مرد شیشه‌بر در همانجا مرد.
• در زندان هم خیلی صدمه دیدند و لباسشان خیلی کثیف بود. یک مرتبه میگویید.
• بله. شایعه می‌شود که در قم می‌خواهند غلامرضا جاسبی سرش را ببرند. بابی در آن زمان خیلی معروف بود و زود خبرها پخش می‌شد. یک روز نایب‌السلطنه به زیارت آمده است پسر ناصرالدین‌شاه. همسایه‌ها دلشان به حال آنها سوخته و میگویند بیا بنویس امروز ما وسیله فراهم می‌کنیم تو نایب‌السلطنه را ببین و بخواه تا از قتل صرف‌نظر کند. آنها وسیله فراهم می‌آورند و بعدازظهر بوده است. ننه آغا می‌گفت از خودش شنیدم می‌گفت رفتم و همینطور که دور ضریح می‌چرخید دامنش را گرفتم و بنا کردم گریه کردن. امروز اینجا دامنت را گرفتم و فردا روز محشر دامنت را خواهم گرفتم. گفت چه می‌خواهی؟ گفتم شوهر مرا می‌خواهند بکشند. گفت شوهر تو چه کسی است؟ گفتم میرغضب از طهران آمده سر او را ببرد. گفت چه کسی است؟ گفتم غلامرضا جاسبی است. گفت او که بابی است. گفتم این همه کار دشمنان اوست. دست در جیبش کرد و یک مشت 5 شاهی به من داد و گفت که من نمی‌گذارم شوهرت را بکشند. برو خاطرت جمع باشد. آن پولها را برای دو ماه کرایه اتاق دادم. گفت 10 ماه طول کشید تا آزاد شد از زمانی که نایب‌السلطنه گفته بود.
• زندانشان چقدر طول کشید؟
• 10 ماه طول کشید تا آزاد شد. عمو جواد که برادرش بود او در اینجا نان خشک تو چپق چوبی می‌گذاشت و در خانه‌ها میفروخته و کارهای برادر را انجام می‌داده است و تا بعد 10 ماه او به‌وسیله نان‌فروشی او را آزاد می‌کند.
• ملا جواد برادر غلامرضا بوده است؟
• آره
• غلامرضا مگر تنها نبوده است؟
• نه یک برادر داشته و پنج خواهر.
• به‌وسیله ملاجعفر مؤمن شدند؟
• بله ملاجعفر
• یک سؤال که منوچهر کرده بوده است مادر آقابزرگ طهرانی بوده است؟
• نه طهرانی نبوده جاسبی بوده است. محمدتقی که پدر ذبیح‌الله و سیف‌الله بوده، این برادر مؤمن بوده است و دو تا برادر هم داشته که تمام صدماتی که زدند توسط این دو برادر بوده است یکی عبدالوهاب و یکی محمدرضا.
• پس مادر شما طهرانی بوده است؟
• نه کسی طهرانی نبوده است.
• چون منوچهر نوشته است که یک نفر طهرانی بوده است.
• زن عمو جواد طهرانی بوده است اما نژادی اصفهان و یکی از بلوکات اصفهان بودند. او زن دوم عمو جواد بود و زن اولش جاسبی بود و دو تا دختر داشت و او پسر می‌خواست. ماهرخ سلطان زن دوم او زن باقابلیتی بود و هیکل بزرگ داشت و قشنگ بود. زن اول را  طلاق داد و زن دوم را گرفت و از او دو پسر داشت به نام عزیزالله جودی که پارسال فوت کرد و یکی عنایت‌الله که خیلی وقت پیش فوت کرد. دو تا دختر داشت یکی ملیحه که زنده است و یکی شمسی که در جوانی فوت کرد.
• عمو جان دیگه چیزی یادتان نمی‌آید؟
• من یادم نمی‌آید تا از من نپرسند. من فراموشکارم.
• شما مطالب زیادی را گفتید. شما گفتید غلامرضا طهران درس عربی می‌دادند؟
• بزارید این را بگویم که بعد از دو سال و 10 ماه از زندان آزاد می‌شود میگویند دیگر صلاح نیست که اینجا زندگی کند. پس از آنجا با مادربزرگ به طهران می‌روند و دم دروازه غربی چهارراه ملک، با کمک محمدکاظم دو تا حجره می‌گیرند و شروع به تدریس می‌کنند و عربی درس می‌دهند. زندگی آنها خیلی خوب و مرتب می‌شود. دائی محمدتقی برادر زن به طهران می‌آید با حاج ابوالحسن امین ملاقات می‌کند و از احوالش می‌پرسند و به حاج امین می‌گوید نهالی کاشته شده ولی از بی‌آبی دارد خشک می‌شود. او می‌گوید چطور؟ می‌گفت ملاغلامرضا که تصدیق کرد تجمعاتی داشتیم و او را گرفتند و 3 سال زندان بود و به طهران آمده است و دیگر برنگشت و بهائیان پژمرده شدند. همان شب آنها عریضه‌ای حضور حضرت عبدالبهاء ارسال می‌کنند. حضرت عبدالبهاء با لوحی امر می‌کنند بروید جاسب و به امر خدمت نمایید و غلامرضا بعد از 4 الی 5 سال که طهران بود به جاسب برمی‌گردد و به تدریس مشغول می‌شود و مکتب‌خانه باز می‌کند و چون پولدار بوده به داد و ستد بادام و غیره مشغول می‌شود و وضع مالیش خیلی خوب می‌شود.
  چون مقدار پولی داشته است، یک نفر حاج ملا آقاجان راونجی به او می‌گوید من مقداری املاک دارم و می‌خواهم به شما بفروشم. آنها باهم نسبت فامیلی داشتند و مقداری از آن را به غلامرضا می‌فروشد و دو سه سالی اجاره می‌دهد. اما صدرالعلماء راونجی که پسر خواهر ملا آقاجان بوده است و با غلامرضا آشنایی داشته است عصبانی می‌شود و به رعیتها دستور می‌دهد و یک چاقو قلم‌تراش می‌دهد و می‌گوید که اگر غلامرضا آمد و مطالبه اجاره و چیزی کرد چشمش را درآورید و به پیش من بیاورید و من چند هزار تومان و یا ملک را به شما می‌دهم. چند سالی اجاره بی‌جهت املاک را می‌گیرد. تا اینکه دوره مشروطیت می‌شود و در حسین‌آباد می‌روند و او را می‌کشند. وقتی آقا می‌آید دم خانه و به او چند تیر می‌زنند و همان زمان پسرش به کمک پدر می‌آید که به او هم تیر می‌زنند. خلاصه او می‌میرد. بعد ضیاءالسلطان پسر بزرگش بود و خیلی باشخصیت بوده است و وقتی وضع را می‌بیند نامه می‌نویسد که غلامرضا من به شما اطمینان دارم و علاقه دارم، غلامرضا هم گفت پس اجاره املاک ما را هم بده. یک دو سالی، دو سه خروار گندم می‌داد. بعد دوره ماشاالله خان پیش می‌آید و او یکی از سرداران ماشالله خان می‌شود و حتی به جاسب می‌آید و مادربزرگ می فرسته در خانه و نوشتجات روانج را به من بدهید و بچه‌ها آن را می‌دهند و آنجا حتی احکامی که از عتبات اعظم صادر شده بود همه دستور می‌دهند که این شخص نوشته‌جاتش صحیح است و این املاک راونجی تصاحب کرده و … 

مقالات

*الواح نازله
* علت آزار و اذیت بهاییان
* تاریخ نگاران جاسب
* دزدان اشیای عتیقه
* ​آقای سلیمی معلم مدرسه
* گالری تصاویر

شخصیت ها

*​ ملا غلامرضا جاسبی
* ملا جعفر جاسبی
* فرهنگ لغات جاسب
* شهدای جاسب
* شجره نامه ها
* شعرای جاسب

خاطرات

*​ ذبیح الله مهاجر
​* سید رضا جمالی
* شمس الله رضوانی
* عشرت نوروزی
* عباس حق شناس
* علی محمد رفرف

سیارون​

* صفحه خانگی
* سیارون
* درباره ما
* جاسب بلاگ(مطالب مختلف)
*  اسناد و مدارک تاریخی
* ارسال فایل توسط کاربران

آخرین مطالب 

*بهاییان‌جاسب:عزیزه خانم یزدانی ، محمد علی روحانی
​* شجره نامه: شجره نامه سید عبدالله ناشری
​* کتاب بیان حقایق از سید عباس علوی

ادامه مطالب

* جزئیات شهادت شهدای فیلیپین،​ معاون التجار نراقی
​* اشعار شعرای جاسب:  واحه، « نگاه عبـدالبهـــاء»
​* بلاگ:خاتمیت، ایران و بهاییت، دور اسلام‌ هزار‌سال‌ است*دكتر شاپور راسخ: حضرت بهاءالله پیام آور مهر و یگانگی
* اوضاع کنونی جاسب اول،دوم،سوم، زندگی روزمره اهالی
​*بلاگ: چگونه می توان بهائی شد؟، عبدالبهاء و تولّد انسان

بسیاری از حکومت های دیکتاتوری با شروع عصر صفوی  و بعد قاجار و در امتداد  حکومت نازی ها، و این آخری جمهوری اسلامی   بسیاری از کتاب های تاریخی و مستند را یا عوض کرده اند یا  سوزانده اند و بعد همان کتاب تاریخی را به حساب خودشان خیلی  شیک تر، و البته همانطور که دل شان  می خواسته  بازنویسی کرده اند. این نگاه نامطمئن  به کتاب های تاریخی را با یک جوک ساده و شیرین بهتراز هزاران تحقیق وتفحص می توان بیان کرد:دوتا تاریخ نویس نشسته بودند و وقایع هزار سال پیش را می نوشتند . یکی از آنان  می نوشت و دیگری نظارت می کرد. آنکه می نوشت، نوشت :  فلان سردار، به محض آن که وارد میدان نبرد شد، با یک ضربه شمشیر، یک نفر از لشکریان دشمن را به خاک هلاک افکند.
تاریخ نویسی که نظارت می کرد، چپ چپ او را برانداز کرد و با دلخوری و تعجب پرسید فقط یک نفر؟
تاریخ نویسی که می نوشت پس از اندکی تامل، با اکراه یک صفر گذاشت جلوی عدد ۱ و شد ۱۰ نفر.
تاریخ نویسی که نظارت می کرد، عصبانی خودکار را ازدست همکارش گرفت، شروع کرد به صفرگذاشتن جلوی عدد یک، و انگار که دارد حرصش را خالی می کند و انتقام می گیرد گفت: بذار بکشه پدرسوخته ها رو!ویل دورانت نوشته است تاریخ را قوم فاتع نوشته است بطور مثال : سال 236 متوكل دستور داد كه قبر حسین بن على و خانه‏هاى ‏اطراف آن و ساختمان‌هاى مجاور را ویران كردند و امر كرد كه جاى قبر را شخم زدند و بذر افشاندند و آب بستند و از آمدن مردم به آنجا جلوگیرى كردند.
آنچه مورخین متعصب  نوشتند گویا فرقی بین این تعصب  آنها نبوده برای مثال در مقاله ای  نوشته بود :قضاوت و نوشته بیشتر مورخین غربی در مورد رفتار خشونت آمیز با والرین در زمان اسارت درست و برجای نبوده و این نوشته ها اغلب آکنده از حب و بغض بوده است، که توسط مورخین متعصب مسیحی عنوان شده. زیرا والرین دشمن مسیحیان بود و آن ها را مورد قتل و شکنجه و آزار قرار داد. این مورخین اسارت و مرگ فجیع او را که ساخته و پرداخته ذهن و فکر آن ها بود نتیجه طرز رفتار والرین با مسیحیان و رسیدن او به کیفر اعمالش قلمداد نمودند. نولد محقق بزرگ آلمانی نیز این مطلب را تایید نموده و در کتاب “تاریخ ایرانیان و عرب ها در زمان ساسانیان” می گوید: “… شرقی ها درباره سرنوشت والرین بیشتر در ابهام و تاریکی هستند تا غربی ها… اما اخبار شکنجه هایی که بر او آمده است و نیز اخبار قتل او مستند نیست. به خصوص که این اخبار از خصومت مسیحیان با والرین سرچشمه می گیرد…”
دکتر گریشمن باستان شناس فرانسوی نیز معتقد است که با والرین در زمان اسارت در ایران به عدالت رفتار شده و چنین می نویسد: “… کاخ زیبایی که در کنار کاخ شاپور اول در شهر بیشاپور قرار دارد با سبک رومی ساخته شده و احتمالا این مکان برای والرین در نظر گرفته شده بود و او تا پایان عمر در این کاخ بدون هیچگونه ایذاء و اذیت زندگی نموده و از حمایت و مهربانی شاپور برخوردار بوده است…”.از مطالعه آثار مورخین شرق و غرب می توان دریافت که رفتار فرمانروایان ساسانی پس از پیروزی در جنگ و چیرگی بر دشمن اغلب عادلانه و از روی جوانمردی و گذشت بوده است. اما اغلب مورخین رومی و نویسندگان غربی دنباله رو آن ها این مسئله را نادیده گرفته و احساسات میهنی و مذهبی و شخصی خود را در نوشته هایشان اعمال نموده اند.آمیانوس مارسلنیوس۱می گوید: “… در موقع فتح دو شهر مستحکم رومی، عده ای از زنان اسیر را به حضور شاژور دوم (۳۷۹-۳۰۹) آوردند. در میان آنان زنی بسیار زیبا دیده می شد که زوجه کروگاسیوس مستشار رومی بود و از ترس آنکه مبادا فاتحین به او دست درازی کنند بر خود می لرزید. شاه او را به حضور طلبید و وعده کرد که به زودی به دیدار شوهر خود نائل خواهد شد و هیچکس به شرافت او لطمه وارد نخواهد ساخت…”آمیانوس اظهار عقیده می کند که هدف شاپور آن بود که رومیان را نسبت به کروگاسیوس بدبین و دچار سوئ ظن نماید!پی نویس:۱-آمیانوس مارسلینوس مورخ رومی در حدود ۳۳۰ میلادی در انتاکیه به دنیا آمد و در زمان فرمانروایی کنستانتین وارد خدمت نظام گردید. او در لشکر کشی ِژولیانوس به ایران در زمان شاپور دوم در رکاب امپراتور بود. از آثار او ۱۸ جلد برجای مانده است.پروکوپیوس مورخ دیگر رومی می گوید: «… در فتح شهر سورا خسرو اول (انوشیروان) یکی از سربازان ایرانی را دید که دست زنی به ظاهر متشخص را گرفته و به شدت می کشد و نیز دست کودک خردسالی را به دست دیگر گرفته بود و چون کودک نمی توانست به پای آن ها برسد، زن ناچار او را به روی زمین می کشید… . گویند خسرو چون این حال را دید ناله از ته دل برآورد و در حضور «آناستاسیوس» سفیر روم و کسانی دیگر که در آنجا حضور داشتند شروع به گریستن نمود و از خداوند مسئلت کرد که مسبب این بدبختیها را به کیفر اعمال خود برساند…» پروکوپیوس می گوید که مقصود او «ژوستینین» امپراتور روم بود، در حالی که همه می دانستند، خود خسرو مسبب و عامل تمام این بلایا و مصائب است.همین نویسنده در جای دیگر می نویسد: «… پس از تسلیم شهر آپامی…. خسرو انوشیروان به هوس افتاد که در میان مردم شهر تظاهری کند! در میدان شهر حضور به هم رسانید و جزو تماشاچیان برای تماشای مسابقه قرار گرفت … پس از پایان مسابقه یکی از مردم شهر نزد وی آمد و شکایت کرد که سربازی ایرانی به خانه او رفته و قصد دست درازی به دختر او را دارد. خسرو چون این قضیه را شنید خشمگین گردید و فرمان داد فورا سرباز را به حضور وی آورند و دستور داد که او را در اردو به دار بیاویزند. مردم شهر چون این خبر را شنیدند، بر در سرای خسرو گرد آمدند و با هم فریاد کشیدند و رهایی سرباز ایرانی را تقاضا کردند. خسرو وعده داد که محکوم را به آن ها ببخشد. لیکن بلافاصله دستور داد او را پنهانی به هلاکت رسانیدند…»چنین است نوشته ها و گفته های مغرضانه مورخین غرب در مورد ایران و ایرانی و این ماجرا همچنان ادامه دارد و برای رد این داوری ها گفتار دیگری را آغاز می کنیم:شاپور اول فرمانروای ساسانی در سال ۲۴۱ میلادی بر تخت نشست، او فرمانروایی برازنده و دلاور و در کار سپاهیگیری و رهبری ارتش بسیلر توانا بود. در سال ۲۴۳ میلادی در جنگی که با رومیان در گرفت گوردین سوم امپراتور روم کشته شد و ارتش او از هم پاشید و فیلیپ قیصر جدید تقاضای صلح نمود. در سال ۲۵۳ میلادی سنای روم «والریانوس» را به اتفاق آراء به امپراتوری برگزید. او در بین سپاهیان و ارتش روم احترام و محبوبیت خاصی را دارا بود. زیرا سه دشمن مقتدر روم یعنی فرانک ها، ژرمن ها و گت ها را به سختی شکست داده و از پای درآورده بود. او برای جبران شکست های سابق روم جنگ دیگری را با ایران آغاز نمود، اما در نزدیک ادسا از شاپور شکست سختس خورد. (۲۶۰ میلادی) و با سپاه هفتاد هزار نفری خود به اسارت ایرانیان درآمد، با این پیروزی شگفت انگیز بیش از پیش آوازه ایران و فرمانروای ساسانی در جهان آن روزگار طنین افکند. شاپور دستور داد که پیروزی های بزرگ او بر امپراتوران روم بر صخره های نقش رستم و بیشاپور به تصویر کشیده شده و در معرض دید همگان قرار گیرد. این نقش برجسته ها و از منابع و مآخذ مهم و ارزشمندی به شمار می روند که بسیاری از رویداد های مهم آن دوران را در معرض دید دانش پژوهان قرار می دهند.
 نوشتند امام حسین و یارانش روز عاشورا هفتاد هزار نفر را کشته است مرحوم مطهری نوشته است چقدر دروغ بمب اتم هم اینقدر آدم نمی کشد

جلال آل‌احمد در کتاب غرب‌زدگی ایرانیان می گوید :  که آدم غرب‌زده هرهری مذهب است. به هیچ چیز اعتقاد ندارد اما به هیچ چیز هم بی‌اعتقاد نیست؛ یک آدم التقاطی است. نان به نرخ روز خور و همه‌چیز برایش علی‌السویه است. خودش باشد و خرش از پل بگذرد، دیگر بود و نبود پل هیچ است. نه ایمانی دارد، نه مسلکی، نه مرامی، نه اعتقادی به خدا یا به بشریت. نه در بند تحول اجتماع است و نه حتی دربند لامذهبی و بی‌دینی. البته گاهی به مسجد می‌رود، همان‌طور که به حزب می‌رود یا به سینما البته فقط تماشاچی است؛ درست مثل اینکه به تماشای بازی فوتبال رفته است. همیشه کنار گود است و هیچ‌وقت او را وسط گود نمی‌بینی. هیچ‌وقت از خودش مایه نمی‌گذارد حتی به اندازهٔ نم اشکی در مرگ دوستی یا توجهی در زیارتگاهی یا تفکری در ساعت تنهایی؛ اصلاً به تنهایی عادت ندارد و از تنها ماندن می‌گریزد و چون از خودش وحشت دارد، همیشه در همه‌جا هست. البته رأی هم می‌دهد اگر مُد باشد البته به حزبی یا به مقتدری که امید جلب منفعت بیشتری به او می‌رود. هیچ‌وقت از او فریادی یا اعتراضی یا امایی یا چون و چرایی نمی‌شنوی. آدم غرب‌زده آدم راحت‌طلب است، دم را غنیمت می‌داند و نه البته به تعبیر فلاسفه. آدم غرب‌زده شخصیت ندارد و چیزی است بی‌اصالت. چون تأمین ندارد، تقیه می‌کند و در عین حال که خوش‌تعارف است، به مخاطب خود اطمینان ندارد.
چنین ملتی از این سه مالیخولیای به در نیست: یکی مالخولیای بزرگ‌نمایی است در تظاهرات، در جواهرات بانک ملی، در وضع سر و لباس و به طور کلی در آنچه چشم‌پرکن است. دوم مالیخولیای تعقب مداوم است؛ اینکه هر روز دشمنی تازه و خیالی بسازی و مطبوعات و رادیو را از آن پر کنی تا مردم را بترسانی و بیشتر از پیش سر در گریبان فروشان کنی و وادارشان کنی تا به آنچه دارند شکر کنند و سوم مالیخولیای افتخار به گذشته‌های باستانی، به لاف در غربت زدن، به کوروش و داریوش، به من آنم که رستم یلی بود در سیستان و این مالیخولیا نیز در جمیع وجوهش مغز پرکن است.سید محمدعلی جمال‌زاده نویسندهٔ کتاب خلقیات ما ایرانیان می‌نویسد که هرچه بیشتر با این مردم می‌جوشم و بیشتر با آن‌ها نشست و برخاست می‌کنم، کمتر اخلاق‌شان دستم می‌آید و کمتر از کار و بارشان سر در می‌آورم. با همهٔ قیافهٔ جدی که به خود می‌گیرند، هیچ کار دنیا را به جد نمی‌گیرند مگر در سه مورد مخصوص:
– یکی شکم- یکی کیسه- و یکی تُنبان
وقتی پای این سه چیز به میان می‌آید، یوسف را به کلافی و خدا را به خرمایی می‌فروشند. چه‌طور می‌خواهی دلم به حال این مردم کچلک‌باز و دوز و کلکی مزاج نسوزد که برای حل‌وفصل معضلات امور و مشکلات دنیا تنها به سه طریقه معتقدند که عبارتند از:
– سرهم‌بندی- سیاست عالیهٔ ماست‌مالی- و روش مرضیهٔ ساخت و پاخت
این هر سه از مبتکرات فکر بدیع و کشفیات قریحهٔ سرشار خودشان است و در این میدان الحق که گوی سبقت را از جهان و جهانیان ربوده‌اند.رحیم نامور در مقاله‌ای در روزنامهٔ شفق دربارهٔ هموطنانش می‌گوید که پایبند به هیچ یک از ملکات اخلاقی نیستند و به شئون و مقدسات فردی و اجتماعی اعتنایی ندارند و جز پر کردن کیسه و اطفای شهوات مشئوم، از زندگی چیزی نمی‌فهمند. دروغ می‌گویند، فریب می‌دهند، مانند خاکشیر به هر مزاجی می‌سازند و در مقابل هر بادی تسلیم می‌شوند و این کار را زبردستی و زرنگی می‌دانند. حقایق را زیر پا گذاشته و برای استرضای خاطر کسی که خود را محتاج به وی و او را قوی‌تر از خود تصور می‌کنند، بله‌ قربان و صحیح است و شما درست می‌فرمایید می‌گویند و از خود رأی و اختیاری ندارند. امروز از یک چیز تعریف می‌کنند و فردا با لحن زننده‌ای همان چیز را تکذیب می‌نمایند. مبالغه را در تعریف و خوشامدگویی به جایی می‌رسانند که مقام فرشتگان آسمانی را به یک نفر می‌دهند و لحظه‌ای بعد بدون اینکه گفته‌های سابق خود را در نظر بیاورند، همان شخص را مجسمهٔ وقاحت و جانشین ابلیس می‌خوانند.

ژان لارتگی (روزنامه‌نویس معروف فرانسوی) کتابی به نام ویزا برای ایران نوشته که در این کتاب در مورد ایرانیان می‌گوید که ایرانیان کهنه‌کار و نکته‌سنج هستند و ذوق توطئه دارند. برای پذیرایی‌های رسمی ساخته شده‌اند و دارای سنگینی، وقار، مجلس‌آرایی و ناشی‌گری در زمینهٔ تکنیک و راغب به خواب و خیال هستند که خود لازمهٔ این قبیل مجامع و محافل است. ایرانی مدام عاشق آشوب و اغتشاش است و درهم و برهمی بوده است و خوشی او در این است که داد و فریاد راه بیندازد و یک فرد را (هر که می‌خواهد باشد) توانا و نیرومند و رستم دستان بخواند اما در عین حال در دل دشنامش بدهد و لُغُز بارش نماید و آهسته قاه‌قاه بخندد و خلاصه آنکه همان صحنهٔ کمدی خنده‌داری را بازی کند که مظهر زندگی ایرانی است. ما فرنگی‌ها وقتی در حق کسی می‌گوییم سخت و استوار است، مقصودمان تمجید و تحسین از اوست در صورتی که در ایران چنین آدمی را احمق و نادان می‌خوانند و وقتی که می‌خواهند کسی را تعریف کنند، می‌گویند خیلی نرم است! یعنی سهل‌الانعطاف است و حاضر است به آسانی به هر لباسی در آید و در صورت نیاز، حقیقت را به هر صورتی که مقتضی باشد جلوه‌گر سازد

تا اینجای کار ممکن است با خود به این فکر افتاده باشیم، خب کسانی که این چیزها را در مورد ما ایرانی‌ها نوشته‌اند، همگی خارجی بوده‌اند و این کار را از روی غضب انجام داده‌اند؛ اما بد نیست نیم‌نگاهی هم به نقطه نظرات چند ایرانی در مورد فرهنگ‌مان بیندازیم:
میرزا آقاخان کرمانی در کتاب سی مقاله در حق هموطنان خود نوشته است که کمتر کسی از اهالی ایران است که میرغضبی نداند و یا ستم و تعدی نتواند و ظلم و بی‌انصافی نپرورد. تمام سکنهٔ آن ویران و خرابه از طبقه حکما، حکام و وزرا گرفته تا حمال و بقال، همه ستمگر و بی‌مروت و همه خونخوار و بی‌مرحمت هستند و همه فریاد دارند که چرا ما میرغضب باشی نیستیم و همه می‌خواهند ظالم منفرد و حاکم مستبد و جلادباشی باشند.
مهدی بازرگان در کتاب سازگاری ایرانی می‌نویسد که وقتی بنا شد ملتی به طور جدی با دشمن روبه‌رو نشود، تا آخرین نفس نجنگد و بعد از مغلوب شدن سرسختی و مخالفت نکند، بلکه تسلیم اسکندر شود و آداب یونانی را بپذیرد، اعراب که می‌آیند در زبان عربی کاسهٔ گرم‌تر از آش شده و صرف‌ونحو بنویسد، یا کمر خدمت برای خلفای عباسی بسته و دستگاه‌شان را به جلال و جبروت ساسانی برساند، در مدح سلاطین ترک چون سلطان محمود غزنوی که بر تختش می‌نشیند آبدارترین قصاید را بگوید، غلام حلقه به گوش چنگیز و تیمور و خدمت‌گذار و وزیر فرزندانش گردد، یعنی هر زمان به رنگ تازه‌‌وارد درآمده و به هر کس و ناکس تعظیم و خدمت کند، دلیل ندارد که نقش و نام چنین مردمی از صفحهٔ روزگار برداشته شود. یک‌دنده و اصولی‌ها هستند که در برابر مخالفت و تجاوز می‌ایستند و به جنگش می‌روند که یا پیروز می‌شوند و یا احیاناً شکست می‌خورند و وقتی شکست خوردند، حریف چون زمینهٔ سازگاری نمی‌بیند و با مزاحمت و عدم اطاعت روبه‌رو می‌شود، از پا درشان می‌آورد و نابودشان می‌کند.
روح ایرانی چنان خالص الهی و استوار بر پایه‌های محکم تقوا و حق‌پرستی نبوده است. در اشعار فارسی اسم خدا را زیاد می‌بینیم و همین‌طور در همان ابیات اسم می و معشوق را. در شدیدترین دوران‌های تقدس و تشیع و در دربارهای صفویه و قاجاریه به حداکثر شرابخوارگی و زن‌بازی و عیاشی برمی‌خوریم. سفاکی‌ای که صفویه به مردم و حتی به افراد خاندان خود می‌کردند، بی‌سابقه بوده است که البته خود را مروج تشیع و مخلص آستان ولایت می‌دانستند، پیاده از اصفهان تا مشهد می‌رفتند، گنبد و بارگاه تعمیر می‌کردند و … ولی در مجلس‌شان (به نوشتهٔ سیاحان اروپایی و شهادت نقاشی‌ها و گچ‌بُری‌های موجود) به جای گیلاس، قدح شراب خورانده می‌شد و شب‌های جشن یک بازار قیصریه را با چراغانی، شراب و شیرینی پر از زن‌های مطرب و غیرمطرب طناز، اختصاصاً برای شاه قرق می‌کردند. خم و پیاله از زبان و دل شاعران و از دست لوطیان، نوکران، اربابان و بزرگان نمی‌افتاده است. دروغ و تقلب شاید در میان هیچ ملتی این‌چنین رایج نبوده است.
پست های مربوط در فیس بوک :
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2499843010320814&id=100008854172156
-_—-
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2501117293526719&id=100008854172156